"Ποιό είναι το χρέος μας;

Να μαχόμαστε ν' ανθίσει ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο της σάρκας και του νου μας."

Ν. Καζαντζάκης "Ασκητική"

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

"Το ημερολόγιο του Αχιλλέα" από τις μαθήτριες του Β3 Ξ. E. και Φ. Β.



                    
                                                          στρατόπεδο των Αχαιών στην Τροία 1180π.χ


Ξημερώματα 29ης ημέρας

Χθες το πρωί ξύπνησα με μια περίεργη αίσθηση, ήθελα να ικανοποιήσω πλήρως τις επιθυμίες του φίλου μου, που τον ονειρεύτηκα να μου δίνει οδηγίες για την κηδεία του, έτσι που να καταφέρω να κοπάσω την οργή μου.
 Έτσι λοιπόν, ενώ η πυρά του Πατρόκλου ετοιμαζόταν, εγώ προσέφερα θυσία
δώδεκα Τρώων ανδρών - το ομολογώ χωρίς ενδοιασμό και λύπη- και επιπλέον προσέφερα τη χρυσή μου κώμη στον φίλο μου. Η πυρά έκαιγε ολονυχτίς και μαζί της έκανα σπονδές ως το ξημέρωμα! Ο πόνος μου είναι ασίγαστος!!! Μόνο  όταν πλέον η νεκρική πυρά  σταμάτησε να καίει έπεσα κατάκοπος για ύπνο. Όμως πρώτη μου σκέψη μόλις ξυπνώ είναι να φροντίσω τα οστά του φίλου μου και αμέσως μετά δίνω διαταγή στους Αχαιούς πως όταν πεθάνω
επιθυμώ να ταφώ μαζί του. Δεν θα μπορούσα βέβαια να μην οργανώσω τιμητικούς αγώνες για τον Πάτροκλο, τον πολύτιμό μου φίλο. Οι αγώνες
συμπεριελάμβαναν αρματοδρομία, πυγμαχία, πάλη, δρόμο,  μονομαχία με δόρατα, δισκοβολία, τοξοβολία και ακοντισμό και βέβαια ως έπαθλα στους νικητές ορίστηκαν ακριβά δώρα. Όμως…πολύτιμα δώρα δίνονται σε όλους τους συμμετέχοντες των αγώνων, γιατί ο Πάτροκλος δεν ήταν ανάξιος μα ούτε και τυχαίος. Γιαυτό άλλωστε για άλλη μια φορά έδεσα το πτώμα του καταραμένου του Έκτορα στο άρμα μου και το περιέφερα γύρω από τον τάφο του αγαπημένου μου φίλου! Ναι, τον σκότωσα τον φριχτό δολοφόνο του φίλου μου! Πλήρωσε με τη ζωή του το λάθος του κι ούτε στιγμή δε με έπεισε με τα παρακάλια του να επιστρέψω στους δικούς του το σώμα του για ταφή. Τα σκυλιά και τα όρνια θα χορτάσουν με τις σάρκες του!